Gündem 28

Unutkanlık; insanoğlu için ya bir ödül ya da bir ceza(aslında her ikisi de ve insanoğlunun sınavının bir parçası)

Verdiğimiz ve bize verilen değerleri unutuyoruz, sevdiğimiz ve sevildiğimiz ânlarımızı, sevenlerimiz olduğunu unutuyoruz; acılarımızı unutuyoruz; vücudumuzda ki yaraların oluşum ve iyileşme aşamasında bize yaşatmış olduğu o korkuyla karışık olan acılarımızı unutuyoruz; kaybettiğimiz sevdiklerimizi unutuyoruz; ânı yaşıyor ve her şeyi unutuyoruz; biri ile tartışırken, tartıştığımız insanın kim olduğunu unutuyoruz; aramızda ki yakınlık derecesini, geçmiş iyilikleri, güzel anıları unutuyoruz; kazandığımız ânı ve kaybettiğimizi/kaybettiklerimizi unutuyoruz. Bize O ân için Dünya'nın en önemli şeyini yaptığımızı düşündüren/hissettiren şeyleri unutuyoruz. Neşemizi, sevincimizi, üzüntümüzü, kederimizi, sevgimizi, öfkemizi...

Sonluyu ve Sonu unutuyoruz...

İlim/bilgi öğrendikçe maneviyat/hissiyat zayıflıyor, ölüyor.

İnsan; bir bilgi ve ilim öğrenimi sırasında insana, doğaya ve yaşama karşı olan sevgisini beslemez, içinde ki sevgi ile ilgilenmez ise ilmi/bilgisi arttikca insana, yaşama ve yaşayanlara(aile, akraba, insanlar, canlılar, idealler ve inanç) karşı olan sevgisi azalıyor ve sevginin yerini saygılı bir umursamazlık alıyor.

Kişi için kendi değerlenirken, diğerleri değersizleşiyor.

Derin derin ve yavaşca nefes alıp vererek kan dolaşımının daha da yavaşlaması ile sakinliği sağlayarak kendi geçmişimizi, şu âna kadar yaşadıklarımızı düşünmeye çalışalım; karakterimiz, zihniyetimiz, yaşam tarzımız, kişiliğimiz, huylarımız, reflekslerimiz, ilgi alanlarımız, sevdiğimiz ve sevmediğimiz her şey ve genel ruh halimiz hepsi yaşamımız boyunca elde ettiğimiz ve etmeye devam ettiğimiz birikimlerin sonucu olarak, aynanın karşısında ve insanların bizlere bakarken gözlerinin ortasında ki o küçük, karanlık deliğin içinde ki(insanın göz ve yüz hatlarında hissedilebilen) görüntü ve görüntü ike ilgili seslerin tümü olarak duruyoruz, bakan gözlerin karşısında...

Birikimlerimizi ve tecrübelerimizi, hayata ve topluma aktarmalıyız; eğer bizler;

(100 Yıl . 365,6 Gün = 36.525 Gün

36.525 - 6.000(Gelişim<...) = 30.525 Gün

30.525 - 10.525(...>Ayrılış) = 20.000(...) Gün, bir ömür...)

yaşam alanlarımız da yaşadıklarımızın sonuçlarını, tecrübe ettiklerimizi, geçmişten bize aktarılanları, hayatın amacını, toplumsal birikimimizi, hayat ile ilgili elde ettiğimiz doğruları ve tecrübeleri; aynı yaşam alanını paylaştığımız, hayatının ilk 6.000 gününü yaşayan çocuklarımıza, kardeşlerimize, ileride yaşam alanımızı ve kaderimizi paylaşacağımız insanlara aktarmaz/aktaramazsak, kendi kontrolsüz tecrübelerini edinirlerse ve hayatlarını anladıkları gibi yaşarlarsa o toplum nasıl bir topluma dönüşür ?

Gözümüzün ortasındaki o zifiri karanlık (Gözbebeği) ?

Ne var orada ?

Baktığımız da orada ne görüyoruz ?

devam edecek...