Gündem 28

Herkes her yerde birbirine laf yetiştiriyor, etiketliyor, haklılığını savunuyor. Kendine göre haklılıklarından bahsederken, kaçırıyorlar o ince noktayı...
O dövdüğünüz çocuklar belki de sizin çok sevdiğiniz komşunuzun Zeki kızı ya da oğluydu. 

Kendini ifade ettiği için şiddete uğramak...

Düşünün çocuksunuz ve şiddete uğradınız. İnandığınız şeyi söylediğiniz için şiddete uğradınız. Ne tepki verirsiniz? 
O anda ellerinizi sıkar avucunuza parmaklarınızı sıkı sıkı bastırırsınız, eğer gücünüz yoksa bu durum sadece içinizde öfke yaratır ve bu öfkeyi besleyerek gücünüz olduğunda tıpkı size yapılanlar gibi kendinizi şiddetle ifade edersiniz. Çünkü bunu öğrendiniz. Toplum ise bunu öğretti, güç eşittir şiddet...
Hem de ülkemizde başarılı bulunan üniversite öğrencilerine bunu öğretiyoruz. Toplum olarak hangi birimizi alkışlamalıyım, bilemiyorum. Sarhoş babadan, istismarcı ebeveynden bizi farklı kılan ne? 
Bir de şu var: Birbirimizi dinlemek bu kadar zor mu? Tamam kayyum rektör ataması yapıldı? Ya da neden bu atamayı gerçekleştirdiniz, “ben yaptım oldu” kısmından çıkıp bir yetişkin gibi anlatmak neden zor, Bu inatlaşma neden? Bu çocuklar neden tepki veriyor, neden dinlemiyoruz? Duymak istemiyor, göz Ardı ediyoruz? Ya da bu çocuklar neden duymuyor bizi, arada neden iletişimsizlik var? İkimizde farklı yönlerde ısrar ediyoruz? Bu çocuklar senin çok sevdiğin tanıdığının çocukları, bu çocuklar bizim çocuklarımız... hani ateşlendiğinde iyi olsun diye dua ettiğimiz çocuklar hani korona salgınında hasta olmasın diye dua ettiğimiz çocuklar... bu çocuklar bizim toplumumuza ait, bizden, öteki değil...

Bu onur kırıcı davranışı unutmayacaklar. 

Ve daha da kötüsü şu... tepki verenler bizler gerçekten yetişkin miyiz? Bu yazım çok tepki alacak lakin konu AKP, CHP değil, konu bizim birbirimize verdiğimiz tepkiler... gerçekten yetişkin olsaydık, böyle mi çözümlerdik? Bizdensin, bizden değilsin mi, tüm mesele? İlla uçlara bölünmeli miyiz? 
Bu ülke bizim... Bu çocuklar bizim... Bu hükümette bizim tarafımızdan seçildi. Kim her ne kadar ben seçmedim diyerek ayak diretiyorsa da, onlara da saygı duymanın zamanı... 

Şimdi çocuk (ben) dilinden sıyrılıp, yetişkinliğe geçme zamanı...

Birbirimizi görme ve birbirimize el uzatma zamanı... Durumları daha da kötüleştirmeden birbirimizi duyma zamanı...
Önce yetişkin olarak biz saygı göstereceğiz, sonra onlarda aynı özen ve saygıyı gösterecekler. Tepki göstereceksek, böyle can acıtarak değil, Bilgece olacak. 
Yüreğimden dökülenler bunlar...