Gündem 28

Vefa İstanbul’da bir semt adıymış meğer diye başlayan ve cam kırıkları gibi acıtan çok cümle duymuşsunuzdur, kurmuşsunuzdur da...
Üniversite yıllarımda vestiyerime koyduğum kumbara ile başlayan seyahat aşkım beni ilk İstanbul'a taşımıştı. Sabah sıkı bir kahvaltı (bol ekmek, her biri birkaç defa ısırılan bir avuç zeytin, azınlıkları temsilen bazen peynir) akşama, %60 oyla en çok yenilen öğrenci yemeği seçilen: Makarna... Gerisi kumbaraya. Gidiş geliş bilet parası ve bir miktar harcırah da çıkınca doğru İstanbul'a... Spontane gelişen ilk seyahatimden sonra Harem otogarda iner ve hayatımın en tatlı adımlarını ata ata çıkardım o meşhur merdivenleri... Bu artık bir ritüel olmuştu.

Selimiye Kışlası'nın önünden hayran hayran geçerek, kontrolü tamamen rüzgara bıraktığım ilk gezimde kendimi Karacaahmet'in önünde bulmuştum. Zeynep Kamil Hastanesi önüne gelince fark ettim Hulusi Kentmen yazısını, mezar taşındaki.
Bir anda sadece dedemin odasında olanTV de izlediğimiz filmler geldi aklıma. Ajanslar başlamadan ve bittikten sonraki tatlı zamanlar kalakaldığım yerde korna seslerine karıştı. Ajans deyince dedem, dünya başıma yıkılırdı. Ses çıkarmadan oturmak eziyetti çünkü.
Pos bıyıklı, sevecen, tonton dede... Hulusi Kentmen.

Bir anda rüzgarın kontrolünden çıkıp kendimi mezar taşına doğru yürürken buldum. Kalanı gidenini özlemekle geçen ömrümün belkide kayıtlarıma geçen ilk nevrotik atağını yaşadım o mesafeyi yürürken. Dedemi, çocukluğumu, 'çocuğu babanın akçesi ile ananın bohçası okutur' diyen ve beni rulo rulo akçeleri envai çesit levazım bohçaları ile abat eden babaannemi - rahmet olsun- sorasım geldi 10 yılı aşkındır orda duran mezar taşına...

Dışardan yakınmış gibi duran ziyaret mahallim yürüdükçe uzaklaştı, içinden çıkılmaz bir hal aldı. Sonra 'kime baktın abi?' diyen bir ses, kaosu müthiş bir irkilmeye taşıdı. Çabuk toparlanıp 'Hulusi Kentmen' in mezarını görmüştüm... ' filan diyecekken, ben götüreyim seni deyip düştü önüme. Abi, kardeş muhabbeti ile bir müddet yürüdükten sonra mezar taşı bu defa farklı bir açı ile çıktı karşıma. Ben duaya hazırlanırken 'temizleyim mi abi' dedi? Fatihaya girişe hazırlanan beynim bir omuzu kaldırıp başı indirince komut hemen adama ulaştı ve başladı otu çöpü bir kenara almaya. Oysa dua ile dolu ağzım yerine vücut dilimle banane istersen temizle demek istemiştim.
Heyhat! 1 fatiha 11 İhlası Şerif bitene kadar biten temizlik ve peşi sıra gelen 'çiçek de ekeyim mi? sorusu... Hızlı bir hesap ile bugün akşama kadar gezip dönecek param olduğunu hatırladım. O ana kadar paralı olduğunu düşünemedim. Çocukluk işte, toyluk... Bu devirde kim kime bedava selam verir! Helal olsun sadece tongaya düşürmese iyiydi... Tonga da onların raconu demek ki...
Bu bir gelenek oldu bende. Her ziyarette zaman makinası ile çocukluğuma gittim ve her İstanbul'a gittiğimde de Karacaahmet'i ziyaret ettim.

Sahi ben Karacaahmet'e en son ne zaman gittim?
Vefa sızım!